Józef Lewandowski "Lech"
Plutonowy D-ca plutonu.
Urodził się w 1920 r. w Wielkopolsce. Przed wojną był podoficerem zawodowym w stopniu kaprala. Ukończył 3-letnią szkołę podoficerską piechoty dla małoletnich w Śremie i został skierowany do 9 pp. leg. w Zamościu. W składzie tego pułku brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Walczył pod Lubomlą nad Sanem. Po ucieczce z niewoli wraca do Leszna. Zagrożony aresztowaniem opuszcza dom rodzinny i w początkach stycznia 1940 r. wstępuje do OWWP majora Hubala. Zostaje wyznaczony na dowódcę plutonu piechoty. Szkoli podchorążych – ochotników. W oddziale pozostaje do 13 marca 1940 r., kiedy to na rozkaz płk. Okulickiego „Millera” przechodzi do pracy w konspiracji w Okręgu Łódzkim ZWZ. Pełni funkcję adiutanta Komendanta Miasta, którym jest dawny przełożony z OWWP, kpt. Józef Grabiński „Feliks”. Pełni funkcję oficera wywiadu.
W czerwcu 1942 r. zagrożony aresztowaniem, przenosi się do Głowna, a następnie do Warszawy. Pracuje w Bazie Łączności Komendy Okręgu Łódź AK pomiędzy stolicą i Łodzią. Następnie przenosi się do Sanoka nad Bugiem, gdzie po nawiązaniu kontaktów z miejscową organizacją AK otrzymał zadanie zbierania informacji i złomu z eksplodujących w okolicy niemieckich rakiet V-1 i V-2. Kompletuje dla potrzeb angielskiego wywiadu części tych rakiet. Latem 1944 r. wstępuje do Ludowego Wojska Polskiego. Jako chorąży dowodzi samodzielną kompanią strzelców wyborowych. Po wojnie jako oficer LWP w stopniu majora przechodzi w 1952 r. do rezerwy.
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Zmarł we Wrocławiu w 1996 r.